Waddenzee 2015.

Avontuurlijk roeien op de Waddenzee!

Marion en ik hadden ons samen ingeschreven voor een avontuurlijke tocht op de Waddenzee begin september. Dit als spectaculaire vervanging van het weekendje Friesland wat ons ook al leuk had geleken. Nu werd het alsnog Friesland, maar anders. In de uitnodigende mail stond dat er ervaren roeiers werden gezocht, die niet snel bang zouden worden van golven zeewater in de boot. Dat wilden we weleens meemaken. Een paar weken voor de tocht zijn we naar een voorlichtingsavond geweest, waar we leerden over de GPS, marifoon, telefoonnummer reddingsbrigade, Brandaris, dat we vooral niet moesten proberen spullen te redden bij omslaan, maar liever onszelf en elkaar en het bord met daarop telefoon, de gps en marifoon enz. Toch wel spannend dit…, maar ook heel leuk. Het was vooral ook duidelijk dat we hoe dan ook heel nat zouden worden, dus genoeg roeikleren mee. Er was een overnachting per ploeg geregeld in de Eben Haezer, een hiervoor gehuurd zeilschip. We zouden naar Vlieland roeien, daar overnachten en de dag erop weer terug. van  De eerste ploeg heeft dat op dag 1 nog gedaan. Maar het weer viel tegen en de tocht bleek ook wel erg pittig. Vandaar dat daarna overgegaan is op plan B: roeien vanuit Harlingen het Wad op, maar ook weer terug. Wij vonden de Eben Haezer dan ook in Harlingen haven (de roeiers van de ploeg voor ons volgend). In de week voorafgaand aan onze tocht werden de weersvoorspellingen slechter en slechter. Er zou tot windkracht 4-5 geroeid worden op het Wad, daarboven was onverantwoord. Het leek niets te worden tot het donderdagmiddag was op onze eerste dag. De wind was zo vriendelijk om even af te nemen.

We zijn dus het Wad opgegaan. We zaten in een ploeg met een roeier uit Alphen en twee van die Leyte. Maar wat een beleving……  Het is alleen met steekwoorden te omschrijven:
De ruimte, het licht,  golven over je heen, boeien, Hollandse luchten, zon, buien, hele donkere luchten, windhozen (echt waar, maar niet boven ons gelukkig), stroming, soms drijfnat worden, hoe dan ook nat worden, koude natte voeten, die in de geul stonden waar het zeewater nog niet was weggestroomd, zeehondjes (!), de veerboot langs zien komen, mosselschepen, het zout, het klapgeluid als de boeg van de boot werd opgetild en weer neerging, meeuwen, aalscholvers, lekker roeien (toch echt wel). Heel bijzondere ervaring. Ik vond een zeehondje dat op 10 meter van de boot zijn kopje optilde, ons aankeek en daarbij duidelijk verbaasd leek te kijken helemaal bijzonder. Je zag hem denken: “wat doen jullie nou hier”.
Al met al voor herhaling vatbaar. Het was heel gezellig met de andere roeiers en de organisatie. Er werd lekker voor ons gekookt en het was leuk om aan beurt van de Eben Haezer te slapen, zelfs met windkracht 6-7 die nacht. Voor mij persoonlijk was het roestige hele steile trapje vooral bij eb om aan boord te komen wel steeds een uitdaging.

Op vrijdag was het weer te slecht om het Wad op te gaan. Er was veel te veel wind.  In plaats daarvan hebben we een paar uur  heen en weer geroeid in de haven van Harlingen. Alle hoeken en gaten hebben we bezocht, dat was ook leuk, maar het Wad was toch wel speciaal, maar we hebben het meegemaakt, de ploegen na ons niet meer.

In de striemende regen zijn we terug gereden naar huis. We hebben geluk gehad dat we toch het Wad op konden. De Yole de Mer voelde heel prettig en stabiel aan. We hebben geen moment het idee gehad dat we om zouden gaan. Marion heeft ook nog gestuurd, dat wilde ik ook wel, maar het kwam er niet meer van. Maar dat was ook een aparte ervaring.

Dit alles werd georganiseerd door Jaap Maks en Guus van Wechem , die een hele klus hieraan gehad hebben: ze hebben 2 Yole(s) de Mer gehuurd in Frankrijk, een volgboot en de EbenHaezer.  In de twee dagen voor wij kwamen hebben ze veel avonturen beleefd, bv. de volgboot bleek meer diepgang te hebben dan opgegeven en kwam vast te zitten met alle bagage en kreeg de volgende dag ook nog motorpech. De KNRM is twee keer snel te hulp geschoten. Wij hebben dan ook geroeid op het Wad met 2 roeiboten zonder de volgboot. Toch zijn er gelukkig een paar foto’s van ons op het Wad gemaakt. Maar ook zonder dat was het een onvergetelijke ervaring! Wij willen volgend jaar graag weer, wie weet met een paar meer roeiers van de Kogge.
    
Marion en Astrid