Roeiclinic Nico Rienks 2014

Mirjam Breeuwer en Nico Rienks leerden in hun tienerjaren allebei roeien bij de Zwolse Roei en Zeilvereniging. Beide gingen raceroeien. Mirjam roeide daarna als student bij De Hunze in Groningen en werd wereldkampioen onder de 23 jaar in de dubbeltwee. Nico stapte over naar Okeanos in Amsterdam en won alles wat een roeier winnen kan, met als hoogtepunt goud op de Olympische spelen in Atlanta in het koningsnummer, de acht.

Was er bij de Zwolse vereniging een reünie, dan kwamen ze elkaar weer tegen.

In 2006 was Mirjam een van de medeoprichters van de Kogge. Toen ze dit bij de volgende ontmoeting aan Nico vertelde, deed hij een toezegging:” Als je vereniging goed op gang is, dan kom ik een clinic geven.” Op 17 mei was het zover! Hieronder een verslag van een van de deelnemers.

Om 8.30 haal ik Mirjam op. Stralend weer, heel weinig wind. Een uitgelezen dag! Maar toch hebben we allebei een beetje plankenkoorts.

Met de instructie commissie hebben we alles strak georganiseerd, maar toch.. je weet het nooit. Dus praten we in de auto maar luchtig over iets anders, muziek!

Aangekomen bij de vereniging blijkt de sfeer relaxed. We leggen twee vieren buiten, de boet wordt gepavoiseerd, de koffie gezet. Zo, alles klaar!

Even voor tienen zijn we compleet, we zijn met 25.

En scherp om 10 uur arriveert Nico. Na een rondje handenschudden wordt de koffie en het speciaal voor de gelegenheid versierde gebak rondgedeeld. In een kort maar krachtig woordje heet Michiel Nico van harte welkom en geeft hem het woord.

En die gaat direct aan het werk. Meteen betrekt hij ons op een gezellige manier met een paar vragen in zijn verhaal. In een helder betoog legt hij uit dat haal en recover een vloeiend geheel moeten zijn. De kracht uitgeoefend met benen, rug en armen moeten goed gekoppeld worden. Zo ontstaat een haal met een gelijkmatige kracht, niet een met pieken en dalen. Zo bereik je een maximale voortstuwing. En in de recover ontspannen, zodat het een echt herstel betekent. En neem bij iedere keer dat je met elkaar gaat varen wat tijd om aandacht te besteden aan de techniek, dat helpt echt om beter te gaan roeien. En dan hou je er ook echt plezier in, en dat is waar het uiteindelijk om gaat!

Zo goed enthousiast gemaakt springen tien van ons in de boten, de jongens in hun skiffjes, en roeien naar de koggetuinen.

Nico arriveert daar per fiets en gaat meteen aan het werk. Iedereen komt aan de beurt. “Waarom hou je voor de inpik je handen zo diep in de boot, de bladen komen dan een halve meter boven het water, probeer dat eens achterwege te laten.” Of: “waar heb je roeien geleerd Op Njord is het antwoord. Dat is te zien, je inpik is veel te hard, doen we tegenwoordig niet meer zo, is niet effectief, probeer eens wat rustiger.”

Een ander krijgt te horen : “je trekt je erg op aan je riem voor de uitpik, dat draagt niet bij aan de voortstuwing.” En tot onze verassing krijgt een van de roeiers op wie wij altijd aanmerkingen menen te mogen hebben, een pluim!

Handige oefeningen volgen: Stel je voor dat er een paaltje in het water staat en dat je daarachter moet inpikken. Dan kom je tot een subtiele effectieve inpik. Of bij de uitpik: stel je voor dat er vlak achter je blad een voetbal ligt. Daar moet je omheen uitzetten, dan krijg je een mooie ronde beweging.

Ondertussen nuttigen we de meegebrachte broodjes en andere zelfgebakken heerlijkheden. Mirjam vraagt Nico of hij niet even pauze wil houden, maar met een broodje in de hand gaat hij stug door.

Ik stuur een boot als hij coacht en meteen valt op dat na een paar zinnige aanwijzingen we direct een verrassend stuk beter varen. De jongens in hun skiffs pikken ook het nodige op. En nog steeds: de zon schijnt, geen wolkje aan de lucht en haast geen wind!

Rond 13.30 uur sluiten we dit stuk af en roeien en fietsen terug naar de boet. Daar serveert Michiel een heerlijk broodje warme worst.

Ondertussen wordt de televisie klaargezet. John geholpen door Theo heeft als voorbereiding van deze dag een prima film gemaakt, waarop je alle deelnemers ziet roeien. In de loods is het voldoende donker en we gaan op de klapstoeltjes zitten. Allemaal krijgen we leerzaam commentaar. Nico doet het zeer vriendelijk, na een kritische noot wordt er bijna ook altijd iets positiefs genoemd.

Tot slot starten we de computer en laten we hem zijn eigen gouden race in Atlanta 1996 zien waar hij met de Holland acht goud won Voor het begin meldt hij wel dat hij deze film wel drie keer per jaar moet zien, maar vooruit maar.

Mij valt op hoe geconcentreerd iedereen kijkt. Na afloop vertelt Nico ook wat over de aanloop ernaar toe ”De bond zag ons als acht na de spelen in Barcelona niet zitten.” Nico, overtuigd dat het wel moest kunnen sloot zelf een persoonlijke lening af om een boot te kunnen kopen. De eerste jaren trainden ze zonder coach, het laatste jaar onderleiding van Renee Meinders.
En ze wonnen met groot verschil, vertelt hij. Dat verbaast mij: Het is immers nog geen lengte. Maar hij legt uit dat dit soort races vaak met tienden van secondes gewonnen of verloren worden. En hij zegt: “zo´n gouden plak is mooi, maar de beste momenten zijn als je met elkaar in een dal zit en er geen gat meer in ziet. En dan met gezamenlijke inspanning toch er weer uit komen, dat is het mooiste!”

Bij het laatste drankje bedankt Mirjam Nico voor deze prachtige dag, hij krijgt een oorkonde een toezegging dat er een fotoboekje zal worden gemaakt, en een dikke zoen. Tegen ons zegt hij: overeen paar jaar kom ik wel weer terug om te zien of het geholpen heeft! En op weg naar de auto tegen Mirjam: wat een gezellige club, ik kan me goed voorstellen dat je je daar geheel in thuis voelt. Ze beaamt dit van harte, dat geldt voor ons immers ook!

We zitten nog wat na, het bier is er in halve liters, en heel lekker rozig geworden ruimen we met zijn allen op. Een superdag!